Sinds ruim een jaar is mijn leven aangrijpend veranderd. Een hartaanval, veertien dagen in coma, mijn rechterbeen noodzakelijk verwijderd. Inmiddels hersteld, zwaar gehandicapt. Mijn leven speelt zich nu af in een rolstoel.
Maar ik leef nog En kan me steeds beter redden dankzij een lawine aan hulp en assistentie.
Twee ziekenhuizen, een revalidatiecentrum, goede vrienden verder hebben mijn herstel bevorderd. En nu reis ik weer per trein. Kan ik een landelijk telefoonnumer bellen om de diensten van een netwerk aan rolstoeltaxi's voor mij te laten rijden.
De Nederlandse Spoorwegen helpen me ook met een uitklapbare soort lift waarmee ik vanaf het perron de trein makkelijk kan binnenrijden. En aan het einde van de rit weer op het perron wordt afgezet. Het zijn over het algemeen wat oudere goed gehumeurde dames die je assisteren.
Hulptroepen
Afgelopen week ben ik op deze manier enkele honderden kilometers verder gekomen met al deze hulptroepen De dames op de perrons stonden overal klaar. De rolstoeltaxi's stonden klaar bij de uitgang van het station.
En dat kost allemaal een fractie van de werkelijke kosten.
Wie op z'n zomerse dag per trein ons land doorkruist ziet goed onderhouden, mooi geverfde woningen met leuke tuinen of tuintjes.
Wie het gezeur, de klachten en zelfs de scheldpartijen op sommige sites ziet, denkt dat hij in een ander land woont.
Mijn nieuwe ervaringen zijn samen te vatten in een zin. ‘We leven in een land waar het leven goed is’.
